بسم الله الرحمن الرحیم
سلام امشب رفتم بیرون تو ماشین داشتم فکر میکردم که قبلا یه پیرمردایی بودن که اهل خدا بودن و ابهت داشتن و هرکی میدیدشون تو خیابون یاد خدا میافتاد مخصوصا هر چه به مکان حرم و مساجد یا زمان محرم و رمضان نزدیکتر میشویم به خودم اولش گفتم اینارو خوار و ذلیل کردن و سیاست طوری شد که مهم نباشن و حساب ازشون نبرن و باهاشون جنگیدن و نابودشون کردن بعد گفتم نه اونا خودشون اهل ذکر خدا بودن و خدا بهشون آبرو داد تا اینکه یاد این جمله از دعای صحیفه سجادیه از امام سجاد علیه السلام افتادم که می فرماید: یا من ذکره شرف للذاکرین و گفتم حالا خودم ذکر نمیگم وگرنه خدا منو بالا میبرد بهم شرف و آبرو میداد طوری که مردم که خوبه بلکه شیاطین هم ازم حساب میبردن و مجبور بودن خدمتم کنن خودمه که ذکر نمیگم مثل بعضی موقه ها نورانی نیستم و از خدا دورم وگرنه اعتبار داشتم و ملائکه دورم جمع میشدن با اینکه در خلوت و ذکر خدا مهمتره!!
