بسم الله الرحمن الرحیم

اینم بحث جالبی میشه کرد که گاهی هست که استاد شما امام زمان رو نمیشناسه و ندیده ولی شاگردش میشناسه یعنی میگم راه های رسیدن خدا زیاده دیگه صلاح نبوده وگرنه صد البته که استاد خبره تره اصلا تو مجلس خبرگانه و شاگرد ناخنشم ممکنه حساب نشه هرکس وظیفه ای داره صلاحی داره بله تا خدا چی بخواد اینطور نیست که هرکه امامش رو دیده بودن حالا بهترن مثلا شاید یکی امام زمان رو ببینه و ناراحت بشه اصلا اصلا گمراه هم بشه یعنی قرآن میگه بعضیا که قرآن میخونن گمراهترم میشن! لذا توجه بشه که یک راه و یک هدف نیست بله در روانشناسی و روانپزشکی یک راه و قرص صدتا بیمار یه قرص یا در تولیدات برای تولید گاهی یک نکنولوژی بیش نیست و علمی است قضیه ولی شناخت امام زمان در دل قوی تر است تا در چشم اگه چشمی دلی شد که غوغاست لذا امام رو میبینن چون خدایی نیست دلشون نمیشناسیم به همین وضوح!وگرنه تو بوگو  خدا رو با چشم ظاهر دیدی؟؟ تو دله که باهاش حرف زدی و دیدایش!!!
لذا دیدن امام زمان(عج) جنبه ی استادی میگیره شما سالک راه خدا بشو نشونت بدن باطنی و ظاهری و بعد از دور بپامی خیزی چون خدا و پیغمبر در دلمونه ولی با نشناختن قلبی اهل البیت عصمت علیهم السلاک از سنی هاهم ممکنه بدتر باشیم چون شناخت نداریم از خداوند بزرگ!!!دیگه رندی بماند که طرف تقیه میکنه میترسخ  خدا رو نشون نمیده در اعمالش و رفتارش و لو نمیده از نزدیک بزرگیشو  به هرکس و ناکسی ظاهرا!!!بلکه باید سالک راه و بنده ی خدا و تسلیم و خدمتگزار باشیم نه یاغی!
پس مردم ما که انقدر ارادت به خاندان نبوت و امامت دارن رو مگه میشناسن و دیده اند؟؟!!! ما در بزرگان و عرفا گیز کرده ایم و سلوک زندگیشون که پیغمبرگرانه بودن چه برسه بزارن دین واقعا پیاده شه در جامعه!!!