بسم الله الرحمن الرحیم

واقعیتش اینه که ما خودمونم ممکنه دشمن حضرت امام حسین(ع) باشیم کربلا هست و ادامه خواهد داشت ولی هرکس یه بهونه مرض دلیل و چیزی داره که در کربلا یار امام حسین (ع) نیست یعنی ممکنه اختیارا و غیر اختیارا هم نباشه مثلا شما مشکل جنسی داری گناه هم نکردی به اون صورت ولی اگر اشک نداشته باشی اختیار شاید دست خودتم نیست ولی یار امام حسین نیستی یاران امام حسین انسان های قوی ای هستند که با یاد امام حسین(ع) اشکبارون میشن حالا هرکس یه بهونه داره که امام حسین (ع) رو نداره یکی گناهکاره مثلا یعنی کربلا تمام نشده ما اصلا ممکنه خیالاتی شده باشیم و مسخره بگیریم قضیه ی بزرگ کربلا رو و اصلا تو باغ نباشیم و برای دل خودمون مثلا روضه و نوحه گوش بدهیم یا برای ریا ببین همه ی مرض ها در کربلا دشمنان دارن و ما هم داریم و همه ی مرض هارو دستگاه امام حسین(ع) شفا میده این چنین باید تعبیر کرد پس که همه مشکلی مرضی داشتن که راه امام حسین رو سد و شهیدش کردن و هم اینکه امام حسین(ع) دستگاهش همه ی مرض هارو شفا میده خوب این تعبیر خوبی است یکی الان و در ماجرای کربلا پول میخواست یکی ریا کار بود یکی منافق بود که دشمن امام حسین بود و اگر ما هم اشک نریزیم و برامون مهم نباشه این جریان کربلا ما هم جزء دشمنان ممکنه بنویسند اگر سهل انگاری کنیم یکی مثلا حسادت داشت نسبت به امام حسین(ع) یکی تکبر داشت یکی مقام میخواست یکی اصلا جاهل بود  یکی گول خورده بود نمیدونست امام حسین ع حق هست یکی میدونست حق هست ولی ترس داشت از زن و بچه و مال و اینا ببین دشمنان امام حسین هرکدوم خواسته و ناخواسته ببین همش ارادی نیست هرکدوم یه مشکلی داشته اند که امامشون رو کشتن یکی گمراه شده بود یکی اصلا ذاتش خراب بود ببنید حالا شما و من اگر قدر امام حسین رو ارادی یا غیر ارادی یعنی بعضی بیماری ها توسط ما درست نمیشه باید خدا بخواد و مشکلش پیچیده شده مثلا ممکنه جنسی مشکل باشه خلاصه اگه اشک بریزیم برای امام حسین(ع) و از خدا بخواهیم که واقعا یارش باشیم تمام مشکلاتمون رو این دستگاه امام حسین و شهدا حلش میکنن یعنی ریا تکبر حسد حرص چه میدونم مشکلات روانی مثل وسواس مثلا یا هرچیزی رو اگه برسونیم خودمون رو به امام حسین (ع) حله من خودم اینبار نام امام حسین (ع) و حضرت قاسم حضرت زینب و ابالفضل علیهم السلام رو موقع قلیان و نوحه زمزمه کردم و کمی اشک ریختم و سبک شدم حتی مغرور  هم بودم به خودم و فکر میکردم خعلی آدم درست و حسابی هستم که دیگه بسه مثلا اشک بریزم و الان مقرب هستم ولی دیدم نه مغرور شدم و خواستم باب الهی بشم و شمارو هم گول بزنم دوباره که بله کار منه که مثلا رحمت میاد و همه خوبن درصورتیکه خعلی کوچک تر از این حرفام و دیگران بزرگم کرده اند در چشم ها بعد منم که خوشم میاد که آدم مهمی باشم و دیگه حالافهمیدم که اشتباهه و همش کار عالم بالا و شهدا و خود حضرت هست اگر عنایتی بشه و از خودم و صدام و رفتارم خوشم اومده بود و وقتی فرشته ها جمع بشن و رحمت نازل بشه ها اصلا آدم فکر میکنه دیگه معصوم هست و آدم بزرگی هست و باب الهی هست و شما هم که خوشبین به ما لذا نهایت سو استفاده از این باب الهی میشه درصوتیکه ما هیچکاره ایم یعنی ما اگر در کربلا بودیم شاید اصلا به احتمال زیاد حق رو به امام حسین (ع) نمیدادیم خعلی آدم خوبی باشیم میگیم حضرت داره اشتباه میکنه!!! ببنید اینطوریه کی با سپاه 70 نفری 80 نفری وای میسه جلوی این همه دشمن اصلا منطقیه؟ مگه از جونمون سیر شدیم ببین اینا عشقه یاران رو میرسونه که واقعا عاشق بودن وگرنه هرچی عقل بگه ایشان پسر پیامبر هست (ص) نه سنی قبول میکنه این منطق رو نه ما واقعیتش یه حب قوی الهی میخواد یه ایمان راسخ و قوی میخواد وگرنه خعلی خوب باشیم تقیه میکنیم در ماجرای کربلا! اصلا هدف امام حسین رو نفهمیدیم که جنگید برای ما و آیندگان وگرنه دنیا که ارزش این رو نداره که حضرت دستش حتی زخمی بشه برای ما پس یه هدف والا و قصد قرب الهی و رضایت مشکل خداوندی است لذا اگر اشگ نداشته باشیم خعلی بیچاره ایم نه که از سر دلسوزی مثلا یکی بچه ش شهید شده حالا دلش تنگ شده اینطوری نیست اون که شهید شده بچه ش خعلی هم از درون باید شاد باشه اگر با خبر باشه هم برای خودش شاد هم به خاطر رستگاری فرزندش نه از سر دلتنگی نیست این قضیه حالا من حالش رو ندارم و اگه بخوام باز کنم که چرا گریه میکنیم مثلا میتونم بگم برای مظلومیت برای هتک حرمت الهی اینا به عقلم میرسه ولی برای اشک ریختن باید عشق وحب را داشت وگرنه بله هرچی هم ناراحت باشم به خاطر خودمه خلاصه آدم به خاطر خودش هم گریه برای امام حسین بکنه اینم میشه توسل و خوبه گرچه امامش رو نشناخته ولی در سطح پایین که آقا یه نظری هم به ما کن خعلی خوبه توسل که ما امروز موقع قلیان اینکارو کردیم و توسل کردیم گرچه هدفم امام حسینی و از روی شناخت نبود و برای بدبختی خودم از امامم مدد جستم بازم این اشک آرام بخشه!