خدایا همه ی مریض ها رو عنایت فرما و شفاشون ده
آدم که مریض میشه رو باید خدا شفاش بده و خداست تنها که شافی است و خوبش میکنه درسته که باید بریم دکتر ولی دکتر هم نباید در مواقع خاص بگه که فقط خدا میتونه خوبش کنه این جمله ی عجیبیه که ما دیگه کاری از دستمون بر نمیاد برین و دعا کنید!
انگار از اول کی بوده دکترا وسیله هستند فقط چه از اولش چه موقعی که دیگه می سپارن به خدا این دکتر نشد دکتر بعدی ولی خدا که نمیشه از درگهش از اولش بیرون اومد.
یه مسئله ی دیگه اینکه ائمه و شفای اون ها رو فقط مد نظر دارند که انگار عجایب کار ائمه در شفای بیمارانه فقط و فقط می چسبند به این که اقا شفا داد اون معلول رو و فلانی اومد شفا پیدا کرد سرطانیه خوب عجیب هست نمیگیم نیست ولی خدا هم میتونه فرشته ای رو بفرسته که همین کار رو بکنه و نباید ائمه رو به این سطخ محدود کرد کما اینکه همه ی بیمارانی که خوب می شوند از رحمت خودشه که خوب میشن و شافی است خداوند.
مسئله ی دیگه اینکه ائمه علیهما السلام مرض های قلبی که خیلی خیلی بدتر از سرطانی چه میدونم فلج شدنی هست رو خیلی بیشتر از این بیماری ها شفا میدن دلیل هم داره نه که به در گهشون نرویم برای این بیماری ها نه .دلیلشم اینه که مثلا کسی که توی این دنیا کور شده یا سرطان داره اغلب خیری درشون هست مثلا اون دنیا پاداش هایی داره و برای اونورشون بهتره یا خیری هست در این بیماری و خدا یه جیز دیگه میده یا خدا از یه گناهی دورشون کرده اصلا و خیری داشته که اینطوری ان پس تعداد این افرادی که فلج اند یا سرطان دارند و شفا پیدا می کنند در خانه ی دوست کمتر و خیلی کمتر از کسانی هست که قلبشون مریض هست و شفا پیدا می کنند لذا می بینی طرف میگه من رفتم حرم و آقا محل نذاشت منظورش اینه که شفام نداد که این هم غلطه چون حتما حتما یه چیزی میریزن تو کاسه ات برای این دنیا شد که شد نشد اونور.
مسئله ی دیگه اینه که بیماری قلبی(درونی) خیلی خطرناک تر از بیماری جسمانی است و میدونیم اینو همه و کسانی که بیماری قلبی (روحانی)دارند و شفا می یابند یا ناشکرند یا اغلب جوونند و عادی شده و گناه می کنند و شفا می یابند و توبه یا چیز دیگری که ناسپاسی می کنند و خلاصه اینکه صداش در نمیاد که من مزیض بودم و امام وسیلهی خدا شد و شفا داد و بخشیدم و نور به دلم باز شد یا اصلا خودش نمیفهمه و فکر نمیکنه که این زبونم که به دعا باز شد این دلم که نورانی شد به تور خدا من که مریض بودم گناه کرده بودم پرده و خحاب جلوی روم بود و باز شد و تعقل نمیکنه و یا سست میگره کار به این بزرگی رو بعدا میفهمه که دیگه محروم شه و آخ و آخ که در رخمت بسته شه یا جواب نشنوم دیگه و از این حرفا اون موقع هست که میفهمه چقدر شفا یافته بود و حالا چقدر بدبخته هیچکسی هم خبر نداره تعجبشم بیشتره از شفای جسمانی شفای جسمانی دید دنیوی و دنیا حساب کتاب خاصی داره ولی شفا و مرض روحانی مثل اینه که مرده ای رو زنده کنند مگه فرقی میکنه و معجزه ای بس عطیمه نیست