بسم الله الرحمن الرحیم

منو به حال خودم بذار این مردو
منو تمام پلشتی این دردو
که قد تمام کرم های عالم دوستت دارم
که قد تمامی دوش ها میبارم
که درد میکشم قد پریود های هفت روزت
که سردرد میکنم به سردردهای مرموزت
که با صدای تو .. قطع کن .. نه بمان هنوز
که دوستم داری کمی بیشتر از دیروز
که لای سینه های تو بی هوا گریه شوم
که مست توی کوچه های غمت بدوم
که لای سینه های تو بی هوا گریه شوم
که مست توی کوچه های غمت بدوم
ببین این تخت خواب شکسته دائم استرس داره
ببین این چراغ خواب سوخته هم هنوز بیداره
ببین بنان چطور با صدای من بغض کرده
که اشک های سر شب تازه اول کاره
به مادرت بگو نفست چقدر غمگین است
که حبسیده در خود و رمز جان کندنش این است
که رو به روی آب نشسته سراب میبیند
فقط شکنجه شکنجه عذاب میبیند
که لای سینه های تو بی هوا گریه شود
که مست توی کوچه های غمت بدود
که لای سینه های تو بی هوا گریه شود
که مست توی کوچه های غمت بدود
همیشه به اندازه ی یک یتیم خواب میدیدی
تو از نبود و من از بود پدر ترسیدیم
میان داشته ها هر دو بی پدر بودیم
میان سکته و سرطان هر دو دربدر بودیم
به جان تو بانو نخورده مست بیهوشم
تو فرض کن درد تکیلاست که مینوشم
تو فرض کن این آخرین بیت شعر من باشد
که ضجه میزنم و مینویسم و نینوشم