بسم الله الرحمن الرحیم

وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ ثُمَّ یَتَوَفَّاکُمْ ۚ وَمِنْکُمْ مَنْ یُرَدُّ إِلَىٰٓ أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِکَیْ لَا یَعْلَمَ بَعْدَ عِلْمٍ شَیْئًا ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ قَدِیرٌ

و خدا شما را آفرید، آن گاه شما را می‌میراند، برخی از شما را به سوی پست‌ترین مرحله عمر [که سالخوردگی و فرتوتی است‌] برمی‌گردانند، تا پس از دانش اندکی که داشت چیزی را نداند؛ یقیناً خدا دانا و تواناست. (۷۰)

نحل - 70
قرآن مبین

سلام یه چند تا نکته خاستم درمورد این آیه خدمتتون بگم اول اینکه روز به روز پیر میشیم ولی خیلیا آرزوشون اینه که خوار نشن با عمر طولانی و به سن بالای هشتاد نود سال نرسند و آدم میره تو فکر که ما همینطور سنمون بالا میره تا جایی که یا میمیریم که ممکنه ناگوار باشه یا پیر میشیم و خرفت بعد نگاه میکنی به چه امید دل ببندم به زندگی دنیا که هر لحظه به سمت مرگ یا دیوانه شدن در پیری برم و انگار ته دنیا چیزی نیست!! دومین نکته اینکه من همیشه فکر میکردم افراد پیر که فراموشی میگیرن یا رفتارشون عوض میشه به خاطر اینه که مریض شده اند در حالیکه خدا گفته در سن بالا که عمر بهشون دادیم اینا علم خودشون رو از دست میدن نه اینکه مریض شدند بلکه اتفاق طبیعیه که دیگه نمیتونه درس بگه و بده و چیزی یادت بده یا مثل بچه ها نفهم و نادون و خرفت میشه!!! و این طبیعی است در سن بالا مثلا نود سالگی!! پس تو نمیتونی بگی علم داشتن یک چیز روحی است و جسم هم تاثیر داره در فهم تو مثلا سرت بخوره تو دیوار بیهوش میشی یا دیوانه اصلا ممکنه بشی و نمیتونی بگی من روحم فقط و جسمم خاکه و بی ارزش و جسم که پیر بشه طرف نادون میشه و این مرض نیست!! تو اگه فقط روحی و جسمت برات بی ارزشه اگه راست میگی غذا رو قورت بده و بدون جویدن بخور بلکه دندانت باید خوردش کنه که روحت لذت ببره!! یا مثلا زنی رو مخته و روحی دوستش داری باید به جسمت هم دست بکشی تا آب عشق بیاد!!