بسم الله الرحمن الرحیم
سلام دیشب یه کتابی در مورد آیت الله بهجت ره میخوندم فهمیدم عرفا تو نماز تو قیام با خدا صحبت میکنن ولی در رکوع و سجده یاد گناهاشون میافتن و میلرزند به خودشون و مثلا میگن سبحان ربی العظیم و بحمده و حالا تازه متوجه شدم که در رکوع و سجده نیاز نیست خعلی با خدا صحبت کنم و مثلا بگم تو همه پاکی و خوبی و زیبایی هستی وقتی سبحان الله میگم بلکه باید خم شم و یاد گناهانم بیافتم و تو نماز صبح اصلا دیدم گناهانم رو و بدی هامو و غفلتام یادم نمیاد و اصلا بدی هامو زشت و ناپسند نمیدونم وقتی توی رکوع و سجده ام که حالا بخام گریه کنم و بلرزم و بترسم از خدا!!! لذا فهمیدم نمازم نماز نیست!!! وقتی ذکر سجده یا رکوع رو میگی به پاکی خدا اعتراف میکنی و باید به کثیفی خودت فکر کنی که چه گندی زدی و حتی کارایی میکنی و جاهلی ولی بدی و ابلهی و نادانی خودمون رو نمیفهمیم مثلا تو گناه نکردی ولی باید با مادرت مهربان و نرم صحبت میکردی و غافل بودی یا حتی خعلی گناهان داریم که خبر نداریم و بیخیالیم!!
