بسم الله الرحمن الرحیم

سلام من همیشه به خودم میگفتم باید طوری زندگی کنم و مشهور شم که آیندگان هم منو فراموش نکنن و چنان شاخ باشم که همیشه ازم استفاده کنن و شخصیت مهمی باشم مثل دانشمتدان و هنرمندان و شاعران بزرگ که هیچگاه فراموش نمیشن و‌همیشه انگار زنده اند ولی چند روز پیش که فکر میکردم نظرم عوض شد به قضیه گفتم علی مهم اون دنیاست و این دنیا فانی و زودگذره شاید هیچکس اجداد منو نشناسه ولی اونا پیش خدا محترم اند و زنده و خدا و فرشتگان یادشون میکنن و‌خعلی خوش و راضی اند این دنیا مشهوریت آدم رو له میکنه و تخریب ممکنه بکنه و مهم اینه پیش خدا آبرو داشته باشیم و عزت و مردگان الان گوششون شنواتر و چشمشون بیناتر و قوی تر شده و مارو میبینن بدشون میاد مه انقدر دنیوی هستیم  و هرکه میمیره که فراموش نمیشه بلکه‌ ممکنه فرشته ها براش جشن تولد بگیرن این ماییم که کاری نکردیم و خوب نبودیم و بعضا جهنمی که خدا فراموشمون کرده و نه این دنیا داریم نه اون دنیا و کار و اعمال نیک نداریم و هرکس بمیره میره پیش خدا و ما درک نداریم چی میشه ولی بازگشته قرار نیست در این دنیا به مال و جایی برسیم وگرنه بی فایده ایم بلکه خعلی از ندارها و فقیرها پیش خدا آبرو و عزت دارن و خدا اون دنیا بهشون میده!!