بسم الله الرحمن الرحیم

یه زمانی دنبال آدمایی بودم که محبتشون بالا و عرفان و خداشناسیشون تا سرحد عرش و دعام کنن برم بالا بالاها ولی حالا میبینم یک مادر قوی تر از همه ست و کارم رو راه میاندازه نه فقط مادر خودم بلکه باید دل مادرها رو بدست بیارم حتی مسئله جنسی و زن نگرفتن هم میتونم حل کنم با دعای مادران و اقدر ارزش داره پیش خدا که اگه دعام کنن و از دستم راضی باشن میتونم دور زن گرفتن رو خط بکشم و همیشه خوش باشم ولی خعلی سخته رضایت مادران رو بدست آورد مثله کوه کندنه حالا میفهمم اگه مامانم از دنیا بره خدایی نکرده دیوانه میشم و الکی تلاش بیهوده کردم و زور الکی زدم در حالیکه باید اونو خوشحال میکردم حالا میفهمم چرا راضی شد برم تیمارستان بستری شم یا چرا تو درسام کمکم نمیکرد چون همیشه پیشش بمونم و ازش جدا نشم منه خل هم برای خودم آرزوها داشتم که یکی یکی پرپر شد ولی همون مامان روز به روز پیر تر میشه و کمرش خمیده تر و‌دستاش چروکه از غذاهایی که برام درست میکنه و ظرف هایی که میشوره ولی باز امید به من داره و من ناشکر دنبال شرایطی مناسب برای پیدا کردن دختر خوب برای ازدواجم و هنوز دل به دنیا دادم که تنها بزارم مامانمو با اینکه میدونم آخرش نابود شدن و شکسته باز فکر میکنم ازدواج یعنی خوشبختی و نمیفهمم مادرم به امید به من زنده است و داره روز به روز بخاطر من مثه شمع آب میشه آه چه بی وفام من! من هنوز دنبال معجزه ام ولی مامانمو فراموش کردم حتی نمیدونم چکار براش کنم تا راضی شه و هنوز ته دلم دختری غرغر میکنه که منو بگیر و هنوز من یه روز بدون مامانم نمیتونم زندگی کنم درحالیکه قدرشو نمیدونم و حواسم نیست که مامانم به اندازه امام زمانم دوستم داره و حواسش به منه ولی چرا من نمیفمم و هنوز چشم به بیرون دارم چرا من تلاشی نمیکنم مامانمو راضی کنم و چشم به بیرون دوختم که کسی نجاتم بده چرا من شاکر نیسم و انقدر نمک نشناسم و نور و محبت بزرگ خدا رو در خانه حس نمیکنم؟!