بسم الله الرحمن الرحیم

من نه اصلا بحث سیاسی میخام بکنم نه قضیه هواپیما دست سردارم میبوسم چون اشتباه برای امنیت اشتباهم نیست موضوعم اینه که قبلا مثلا اگه کسی معتاد میشد حالا هرکس مسئول بود رو یقه ش رو میگرفتن که بحثم کردیم که نمیشه حساس شد مثلا بگیم حالا یارو که دزده تقصیر جامعه است اول تقصیر خودشه قبول ولی دلسوز وجود داشت کمسیون وجود داشت سرنوشت جوانان مهم بود الان شما تو جوب هم تو این هوا بخابی کسی نیست چیزی بگه از کنار جوب هم رد بشه نه که پتویی بده بلکه یه تف هم میندازه روت ببینه زنده ای خوب این گروها چه شدن چرا جوان ها ولن و ولویی شدن چرا دلسوز نیست بله افراط و تفریط کردن در مراقبت از جوان ها و الکی حساس شدن ولی دلسوزی با حسادت فرق داره چرا حسادتشون تموم نمیشه ولی دلسوزی ها تمام شده و ما وقتی میگیم دلسوزی عده ای لباس بره میپوشن درحالیکه گرگن مشکلات زیاده ولی باید درکنار هم باشیم به فکر هم به یاد هم لااقل باید باهم مشکلات رو حل کنیم کاری به دولت هم ندارم که به اندازه کافی وضعش خرابه کار به جوان ها دارم که چه کسی باید دلش براشون بسوزه آیا فقط روانشناسی که قرص اعصاب  میده میفرسته تیمارستان چرا باید به اینجور جاها بکشه چرا پیشگیری نمیشه شما جلوی مواد رو هم بگیری تا پیشگیری نباشه خودش میره معتاد میشه نه اینکه مشکل این باشه که مواد رو کمیاب کنیم و جوان رو بسپاریم به خدا بله جوانی که نماز میخونه رو بسپار ولی همه که نماز خون نیستن گول میخورن زود یه موقی بود که امنیت اقدر پایین بود که هرکس رو میخاستن پنهانی معتاد میکردن قدرت های شیطانی نفوذ داشتن الان اونطور نیست خوشبختانه ولی جوان ها راهنما میخان نمیدونن چه راهی برن فریب میخورند نادانن تجربه ندارن! یه زمانی اگه بچه ها تو مدرسه درسشون ضعیف بود معلم ها رو توبیخ و ازشون توضیح میخواستن لااقل یه دلیل!!