بسم الله الرحمن الرحیم

ما اومدیم توی دنیا و زندگی میکنیم تا خدارو بهتر بشناسیم و پیدا کنیمش ینی ابلیس پیش فرشته ها بود و با خدا دوست نشد و با این همه سجده و نماز خوندن نشناختش با اینکه ملکوت و فرشته هارو میدید دشمن خدا شد و سرپیچی کرد از امر خدا لذا اومدیم بفهمیم خدا از پدر و مادر نزدیکتر و مهربانه ینی خدارو با صفاتش باید شناخت که ارحم الراحمینه اینو میفمی آیا که از همه مهربونتر شنواتر بیناتر اومدیم اینارو بفهمیم ولی باهاش قهریم خوب باید ایمان و ذکر گفت و ذکر اکبر که نمازه و خدا رو باید توی بزرگان دین شناختش وگرنه بچه دلش پاکه ولی معرفت نداره و ابلیس هم فرشته های خدارو دید ولی خودش رو در بهترین مکان ها پیدا نکرد حالا ما بهترین مکان ها مثلا مسجده ولی ممکنه بازم مشرک باشیم تو مسجد و خانه ی خدا و اصلا ریا هم بکنیم!! بهشت گولت نزنه که خدا رو فقط اونجا میشه دریافتش بلکه اکه شناخت واقعی است باید همینجا توی دنیا کار کنیم و ایمانمون رو زیاد کنیم و دوست بشیم باهاش آیا وقتی میگیم یا حی یا قیوم متوجه هستیم گه خدا زنده است و یادش رو زنده میکنیم در قلبمون؟؟ یا کلا خدارو گذاشتیم کنار؟؟ خدا رو میشه دید اما با خوبی هاش و صفاتش که همه خوبه مثلا بفهمیم خدا غفوره یا از همه قوی تره یا نزدیکتر از همه است به ما بلکه ما خدارو فراموش کردیم و نشناختیم لذا باید صداش کنیم و رجوع کنیم بهش و نماز بخونیم و پیداش کنیم!!