بسم الله الرحمن الرحیم
خوب ما چند پست پیش گذرا درمورد جایگزین کردن خودمون جای دیگران اجمالا صحبت کردیم و سخت هم هست یکی دیگر از چیزایی که غفلت داریم و میشه خدایی شد و راحت و توجه نداریم یاد کردن است یاد کردن دیگران درمورد یاد کردن فورا یاد شهدا میافتیم که مگر زنده کردن یاد شهدا کمتر از شهادته یا یاد حضرت امام حسین(ع) که فرمود به خواهرش که در نماز شب منو یاد کن و دعا کن یا ارتباط با امام عصر عج که توسط یاد کردن از راه دور هست این یاد کردن خیلی مهمه که دل ها با هم باشه مگر ذکر گفتن چیزی جز یاد کردن خداست؟! مگر محبت به کسی داشتن فراتر از یادکردنشه؟! مگر تشکر کردن چیزی جز یادکردن خوبی هاشه؟! مگر اشک ریختن جز همراه با یاد و اتصال به صحنه و فضا و کسی است؟!پس این یاد کردن مهمه که گاهی خودکار یادمیکنیم گاهی قصد داریم گاهی توی چشممون هست مثلا ما بازیگرهارو که میبینیم داریم دعاشون میکنیم اگر مومن باشیم توی چششمون هستن و ممکنه بازیگر شاد بشه ولی دشمنی و حسادت هم هست من خودم فیلم میگرم که دعام کنن از خودم فیلم میگرم که زنده باشم و دیگران ببینند ولی حسادت و جادو هم میکنن خلاصه جاهایی هست که نزدیکانمون مریض شدن ما ذهنمون درگیر میشه دعاش میکنیم یعنی به فکرشیم خودکار ولی مادرمون داره روز و شب مثل کلفت کار میکنه یا شما مادرت اون دنیا منتظر خیراته ولی هیچ توجه نداریم این رحمت خدارو کم میکنه لذا توجه بشه حتی در نماز باید شما مثلا در سجده و قنوت و رکوع باید صلوات بفرستی به یاد مادر و پدر و اینا تا خدا ازت راضی بشه حالا این یاد کردن چطوره؟ یعنی ما باید چی رو یاد کنیم بزرگان دین و عرفا نگاه به عرش میاندازن میدونن که بهترین افراد یعنی زیباترین کارها چیه مثلا فرشته ها میدونن اخلاص ترین کارها چیه و میسنجن بعد دعامون میکنن ولی ما نه ما آقا چهره ی ننمون رو در نظر میگریم تو نماز براش صلوات میفرستیم بعد خدا راضی میشه از دستمون به همین راحتی!!
