بسم الله الرحمن الرحیم
یه اصل هست تجربتا عرض میکنم شما اگر بخوای استادت از راه دور مثلا کمکت بده باید دوستش داشته باشی تا تسخیرش بشی وگرنه تسخیرات دیگر شیطانی و جنون و جنزدگی است ما درمورد استاد خدایی صحبت کردیم که باید دوستش داشته باشی تا فکرت بشه فکر او و مددت بده از طرف خدا باید به فکرش باشی و جذبش بشی آدم مثلا خودپرست از دید دنیوی خارج نمیشه و استاد الهی هم مثلا اگه گناه کنی بدش میاد و این دوست داشتن و حب و مدد کم میشه درمورد امامان اوضاع فرق داره امامان همه ی شیعیان رو دوست دارن البته طبیعیه که اونایی که در راه و مثلا گناه کمتر میکنن رو بیشتر ولی درمورد اینکه استاد یه نفر امامی بشه سخته صحبت کردن یعنی شرایطش بحرانی جان در خطر در جبهه ی خط مقدم و مثلا استاد مقام معظم رهبری امام زمان عج هست یقینا و اون ها ۲۴ ساعته به فکر همن و پای گمراهی و هدایت یه امت درمیانه و مسئله پیچیده و حساس و مسئولیتی سنگین خود به خود ایشان داره که لازمه امام زمان عج ۲۴ ساعته از راه دور مددشون بده ولی ما نه ما گناه هم بکنیم امام زمان دوستمون داره ولی بهتره که استادمون نباشه خعلی اوقات چون زندگی سخت میشه لذا امام زمان عج انتظار خاصی از ما نداره و سهل گرفته و هنوز عدل الهی برقرار نشده و اشتباهات و گناهامون رو تحمل و حتی به خاطر گناهان ما ناراحت افسرده و مریض هم میشه و قبولمون داره چون استاد واقعی کمه و هرکس متناسب با ظرفیتش لذا استادهای ما خعلی اوقات انسان هایی میشن غیر معصوم که کاریش نمیشه کرد مثلا ممکنه سختگیر باشه دعات نکنه اگر کار بدی کردیم و ما در مهلکه ی شیاطین اسیر بشیم خودت هم نمیفهمی چه ع
غلطی کردی که رحمت خدا کم شده ولی اگر دوستش داشته باشی استاد الهی رو و از راه دور حتی وگرنه از راه نزدیک که هیچ نم پس نمیدن و اگر خواب و خوراک و فکرت به وجود استاد واقعی ختم بشه که باید حبی باشه بعد تمام افکارت میشه خدایی و میخرنت ولی اگر امام زمان عج خودش بخواد اینکارو بکنه خعلی خطرناک میشه وضع لذا قبل از ظهور سهل گرفته و مهربانانه با ما رفتار میکنه و حتی گناهان مارو میخره به جان و بازم دوستمون داره ولی بازم باید یه حبی در وجودمون باشه آخرش تا بتونیم وصل بشیم و بهشون باید بتونیم فکر کنیم که اونا بهمون فکر کنن لذا گناه کارو خراب میکنه شهوترانی خراب میکنه خشم و عصبانیت حبی در دلمون نمیزاره میشیم حیوان و غفلت زده!
