بسم الله الرحمن الرحیم
میدانیم که خودشناسی خدا شناسی است و هم میدانیم که ذکر استغفرالله گفتن شرایطی دارد پس نکته همینکه وقتی ما استغفرالله ربی و اتوب الیه میگوییم باید متوجه حال خودمون باشیم در نزد خدا و خدایی به خودمون بنگریم نه اینکه دنبال مثلا نور الهی و قدرت الهی باشیم بلکه باید متوجه حال خودمون باشیم که آیا پشیمانیم؟!!! آیا در مقابل حق خود بنده بازم سرکشم؟!!! آیا بازم میخوام جلوی خدا گناه کنم؟!!! پس باید بنگریم به خودمون وقتی استغفرالله میگوییم که در مقابل خدا چیستیم بلکه به خاطر گناهان و کارهامون مستحق آتشیم و حالا آیا من غافل نیستم از خدا وقتی استغفرالله میگویم؟!!! پس خودمون به خودمون و حالمون در نزد خدا مینگریم که آیا من واقعا پیشیمانم که حالا خدا منو ببخشه ولی ذکر های دیگر ممکنه به خودمون نگاه نکنیم ولی در ذکر استغفرالله که چندین شرایط داره متوجه میشیم که باید به حال خودمون بنگریم که چه طوریم آیا من مثلا هنوز سرکش هستم و طغیانگرم خوب روی این حال خودمون کار کنیم فکر کنیم جبران کنیم تا استغفرالله گفتنمون کارساز باشه نه اینکه طمع کنیم که صرفا زبانی یا توی دل با لقلقه ی زبانی گفتن ذکر استغفرالله بخشیده بشیم بلکه باید متوجه حال خودمون نزد خدا باشیم جه طور اگر بخوان دستمون رو دوروز دیگر با سیگار بسوزانند خوابمون نمیبره در مقابل عذاب الهی فکر کنیم که چگونه ایم آیا متوجه هسنیم که اشتباه کرده ایم اصلا؟!! به خودمون بنگریم پس و روی خودمون کار کنیم همینطوری که ذکر میگیم متوجه باشیم به خودمون تا کارمون درست بشه و کم کم آبرو پیدا کنیم وقتی آدم بدونه غافله و سرکشه و براش مهم نیست گناهاش اگر فهمید که فهمیده باید بیدار بشه اگر نمیفهمه خوب داره دروغم میگه!!بنگرم به خودم که آیا من واقعا پشیمانم؟ در چه وضعم؟؟! کجای کارم؟!لذا اگر ما میخایم ادامه بدیم گناهمون رو و پشیمان نیستیم از گناهان مرض روحی داریم لااقل بدانیم مریضیم که بی تفاوت شدیم بلکه باید مثل بچه ها بترسیم گریه کنیم برگردیم پشیمان شیم توبه کنیم حالا هر روانشناسی هرچه بخاد بگه!!
