بسم الله الرحمن الرحیم

حافظ چو نمود آغاز بیت الغزل شعرش                  یاری بشد از بالا در آخر هر بیتش

ساقی قدحی پر کن از جام معلایی                       برریز به کف یارا ناکن ز منش عیبش

ای دوست مرا دریاب ای دوست مرا ببگیر        ای دوست سلامی ما دوری و منم رندش

این جان به لبم آمد مارا تو خدایی کن            خسته شده ام از نفس همچون گدهی عیشش

این عمر دگر ناید ما رفته شویم آخر                یا لطف کن و بنگر یا خرج کن این جنسش

اشکی بدهم یارا تا سوزش آن دیده              از این دوجهان بندد هر میل ز او غیرش

ای چشم ببار آخر تا زنده شوی اینبار              روزی دهم ای منعم تا گریم از آن عشقش

هان گشتی تو (درون) مغلوب از لطف خداوندی    یا خسته شدی از خود در بند خودت حیفش