بسم الله الرحمن الرحیم

( شعری برای صادق هدایت)

نوزدهِ فروردینِ سی، پاریس چشاشُ بسته بود

صدایِ جیغِ بوفِ کورْ ، تو حنجره‌ش شکسته بود

 

کوچه‌ی شامپیونه بود ، آپارتمانِ سیُ هفت ،

همون جایی که بوفِ کورْ ، از توی قصه رَفت که رَفت

 

خالقِ توپِ مُرواری، سایه‌ش دنبال می‌کُنه

غربتِ این خونه به دوش ، ترانه رُ لال می‌کُنه

 

یه عُمره که دَربه دَره ، رَدِّ سه قطره خون شُده

سایه‌ی اون مُدّتیه ، مامورِ جَلبِ اون شُده

 

 

تو زندگیِ آدما ، دَردایی هَس مثلِ خوره

که روح توی اِنزوا ، ذرّه به ذرّه می‌خوره

تو زندگیِ آدما ، دَردایی هَس مثلِ خوره

که روح توی اِنزوا ، ذرّه به ذرّه می‌خوره

 

آی بوفِ کورْ ! آی بوفِ کورْ ! آی بوفِ کورِ دَربه دَر

پَریدَنِت یه حادثه‌س ! یه اتّفاقِ پَرده دَر

 

بَرّه‌ها عادت می‌کُنَن ، به زوزه‌ی مُمتدِ گُرگ

اما واسه تو زندگی ، شُده یه زندونِ بُزرگ

 

به این سایه های لعنتی ، دوباره پُشتِ پا بِزَن

تویی یه ناسزای ناب ! تویی تبلورِ شُدَن

 

آی ! آدمای بی‌زبون ! تا کِی اسیرین تو نَفَس ؟

نگا کنین که بوفِ کور ، جون می‌کَنه توی  قَفَس

 

تو زندگیِ آدما ، دَردایی هَس مثلِ خوره

که روح توی اِنزوا ، ذرّه به ذرّه می‌خوره

تو زندگیِ آدما ، دَردایی هَس مثلِ خوره

که روح توی اِنزوا ، ذرّه به ذرّه می‌خوره