بسم الله الرحمن الرحیم

ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیم(8)

مشئله اینه که مرجع بزرگ تقلیدی همچون آیت الله جوادی آملی(ره) چقدر حالا چی بگیم؟ ارزش؟ چقدر قدرشناس؟ چقدر به یادشونیم و من خودم مثلا یه مرتبه یک آدم های دیگر برام جذابیت دارن و حتی در خلوت که ذکر میگم یه مرتبه فکرم جای دیگست یه لحظه ممکنه یاد بزرگان دین بیافتما بعد یه آدم دیگه میاد ذهنم رو پر میکنه و اونقدری که این آدم به یادشم اون مرجع تقلید رو فراموش میکنم این مشکل اینه! که بت ها مارو برده اند و باید کار هم کرد انتظاری نبوده و نیست و نمیگم باید حتما حواس جمع کرد بلکه من داشتم ذکر میگفتم و خلوت کرده بودم که خدایی بشم بعد ذهنم جای دیگر بود وگرنه این طور نیست که کار کرده باشم روی خودم چون قسمتیش اختیاری است و حتی با تمرین میشه تمرکز کرد قسمتی هم باید تهذیب النفس کرد و دست ما نیست فی الواقع بعد شما توجه کنی این افراد بزرگ دین نعمت هایی هستند که اگه قدردان نباشیم خودمون ضرر کردیم و میفرماید آیه که امروز از شما سوال میشه درمورد نعیم و خود آیت الله هم در سخنرانی روایتی عرض کردند که نعیم یعنی امامان!! شاید اصلا هر روز داره از ما سوال میشه و حجاب ما همینه که قدر شناس نیستیم چون سوره ی تکاثر که نگاه کنید در مورد آخرت همش نیست و زمان حال هست که میگه شما رفتید قبرستون خوب یعنی حجاب همه روزه ی ما اینه که قدر امامان و بزرگان دین رونمیدونیم الان مثلا امام کاظم(ع) چقدر ما انس داریم چقدر به یادشونیم حالا در خلوت میگم نه مثلا موقع تلوزیون دیدن!!! اصلا آشنایی نداریم و زندگانیشون هم بلد نیستیم در صورتیکه اگر در قبر بعد مرگ بتونیم نامشون رو هم ببریم نجات پیدا میکنیم! پس فهمیدیم که یک جچاب ظلمانی قوی ای که نمیزاره ما پیشرفت کنیم همین سوالی است که فرشتگان از ما در مورد نعیم میپرسند که آقا چرا قدر نشناختیم چرا نرفتیم وسخنرانی ایشان رو گوش و نگاه نکردیم و اصلا بی توجه بودیم؟!بعد انتظار چه اصلاح شدنی داریم دیگه بعدش؟!