بسم الله الرحمن الرحیم

سلام دکتر احمد فکور خعلی خعلی من از شما ممنوم که آن نامه را برای دکتران شیراز در هجده نونزده سالگیم نوشتید و یکباره چنین سرنوشت رویایی را برمن رقم زدید چنانچه اگر تیمارستانم نمیفرستادید مرا الان گوشه ی زندان باید خاک میخوردم و هیچکس نمیدانست که چه کار بزرگی کرده ام و میکنم و اصلا پرورش نمیافتم طبق مکتب ایرانی اسلامی که همه خواهانشند و من اصلا قصد فیلم گرفتن نداشتم وقتی دیدم که مرا باز هم به تیمارستان میبرند هروقت هوس کردند و فشار رویم آمد و سیستم خرابشان بهم خورد لذا گفتم باید شکایت و اعتراض آشکارانه ی خویش را بدین وسیله خدمت شما و تمامی بینندگان عزیز روا بدارم تا شاید بین این همه زن قوی کسی دلش برام بسوزد و اینقدر دست مرا نبندند و به تیمارستان بفرستند چون هر موقه کشور بهم میریخت مرا بستری میکردن و چشم امید مسولان بوده ام !!!خدا میداند فشار اجنه ارواح چقدر زیاد بود در قبل از تیمارستانم که شکرخدا با قلیان و نوحه ی اباعبدالله رفع شد!و شما مرا نجات دادید از چنگ طاغوت لذا خعلی خعلی متشکرم چون در شیراز هیچکس جرات نمیکرد نگاه چپ به من کند ولی دکتر فکور شما دکتری کردید و بدین وسیله جان خود را بخطر انداختید و من باز چند هفته پیش درس عبرت نگرفتم که با جان شما و جان شما را به خطر نندازم و پیش شما آمدم تا مگر قرصم را کاهش و اعصاب و روانم را برگردانید تا درس عبرتی برای دکترین دیگر شوید ولی شما تشخیص دادید که قرصی بر قرص دکتران شیراز اضافه و بدین جهت لطف خود را بیشتر کردید و گفتید که این قرص ها بدنم مثل آب بهشان عادت کرده لذا قرص جدیدی دادید لذا من صمیمانه از شما متشکرم که وقتتان را تلف کردم خدا حافظتان بای بای