بسم الله الرحمن الرحیم

آدم وقتی عاشق یه نفر باشه حقیقتا مخصوصا زنان دیگه از فکرش نمیتونه خارج بشه اگه دل ببنده لذا اصلا از هم فاصله دارن ولی بفکر همند و عاشق هم و دارن با هم لذا زندگی میکنن البته عشق زن و مرد به هوس ممکنه برسه ولی بلخره کسی که استاده و قدرت داره همه جوره امثال مارو هم میشناسه و خدایی است و خدا همه چیز بهش میده و میتونه در دل ها نفوذ کنه و حال ما رو عوض یا بدونه یا پیشرفت بده یا بهتر کنه همه چیز هست مخصوصا اگر دعامون کنه خوب حالا اصل مطلب همینه که میگما یعنی ما چند تا وجه و توضیح دادیم درمورد سخن حضرت زینب (س) که فرموند ما رایت الا جمیلا البته الان یادم نیست چی گفتیم و باید رجوع یا فکر کنم ولی یه  وجه دیگر قضیه همینه که میگیم که حضرت رینب سلام الله علیها حتی شرط ازدواجش رو گذاشته بود که من باید همیشه کنار امام حسین(ع) باشم و اینه که بعد از شهادت امام حسین(ع) همیشه حتی کنار بهشت و لقااللهی بودن حضرت امام حسین(ع) حضرت زینب (ع) شاید اصلا این سخن رو با یاد امام حسین(ع) گفته و توانسته این مصیبت بزرگ و عظمای اسارت رو تحمل کنند دیگه مثل دنیا نیست که امام حسین (ع) در سختی بود بلکه پیش خدا هم به یاد هم بودند و این عشق واقعی که درمان میکنه هر دردی رو همینه که دل آدم با خداییان و عرفا باشه دیگه چه غمی؟!! کی میتونه اسیرت کنه وقتی پیش خداییم؟؟!! لذا اسیر نبود فی الواقع وگرنه مومن که اسیر نمیشه! چون همیشه به یاد هم بودن دیگه خواهر برادر!!!داستان ولایت و شفاعت هم همینه دیگه که یاد محبانشون رو فراموش نمیکنن هرچند ما یادشون رو فراموش کنیم!!!