بسم االله الرحمن الرخیم
واژه در واژه از دل میدان
غزلی را سپید آوردند
باز هم از مدافعان حرم
یک جوان شهید آوردند
یک جوان با هزار شور و شعور
روز آخر ولی «زهیر» شده
زیر تابوت، مادرش می‌گفت:
پسرم عاقبت به خیر شده…
مثل ابر بهار می‌بارید
غربت ماه در دل شب را
پسر با تعصبم می‌گفت :
نکند قبر عمه زینب را…
عاقبت طاقتش تمام شد و
دل به دریا زد و فدایی شد
پسر کربلا نرفته‌ی من
سوریه رفت و کربلایی شد
شکر حالا شنیده‌ام که حرم
شده از دست دشمنان آزاد
پسر من که جای خود دارد
جان عالم فدای زینب باد
#
شیعه مرد نبرد و پیکار است
صبر دارد… و خویشتن دار است
«خشن و سخت» می‌شود وقتی
پای ناموس شیعه در کار است
مثل پروانه‌ها به گرد حرم
در طوافیم ما قدم به قدم
کشور کفر فتح خواهد شد
زیر پای «مدافعان حرم»
شیعه‌ایم و نماد احساسیم
روی این خانواده حساسیم
تحت امر حسین هستیم و
همه سربازهای عباسیم
تیغ ما از نیام… نزدیک است
لحظه‌ی انتقام نزدیک است
مردی از جنس نور می‌آید
اهل عالم قیام نزدیک است…
ابراهیم زمانی
