بسم الله الرحمن الرحیم

خوب میرسیم به اشکالات خودسازی جدیدمون اولا بعضی مواقع که ما توی سجده ممکنه امام زمانمون عج رو یاد کنیم همین کار یه نوع زیرکی است خلاصه  میبینیم بی توجهی هست به ما یا ممکنه کم محلی کنن خوب منم فورا میگم حتما به خاطر گناه هست و عجب آدم گنهکاریم ولی اگر بیشتر ارتباط بدی و ذکر یونسیه بگی ممکنه ایرادت رو بگن حالا در بچه های کوچک ممکنه همینکه دست تو مماخشون کنن بهش سخت بگیرن و زشت باشه در ملکوت ولی ما انتظاراتمون بالاتره که افسرده و بی نور شده ایم و شاید به خاطر همین بی توجهی بوده که در سجده یاد اماممون افتادیم لذا میبینی امامت از تو انتظار داره که نماز شبت رو بخونی وگرنه خدا بی محلی میکنه شیاطین مسلط میشن نورت کم و افسرده میشی و منظور و نکته این بود که به خاطر بک کار خوب و توقع بیشتری که از ما داشتن که بعدا لطفشون بیشتر بشه و به خاطر سعادت خودمون به ما بی توجهی شد نه به خاطر عصیان و شقاوتمون!!! نکته ی بعدی نکته ی یاد کردن عیسوی ع هست در سجده که آقا ما که نمیتونیم بسنجیم کی خدا خوشال میشه و رضایت خدا دقیقا کجاست ولی بعضی کارهارو انجام میشه داد که از روضه و اشک شمارو بالاتر میبره مثلا شما میدونی که رهبرعزیزمان این ساعت اخبار رو گوش میده یا میبینه خوب شما باید گزارشی درست کنی که میدونی ایشان آرام میشه یا میخنده یا انتظار داره خوب اگه ایشان بخندد لذا خدا خندیده و رضایت رب بدون ایجاد شدن اشک و زاری بدست اومده ولی ما متعصفانه فعلا برعکسش هست وضع و گزارش ها ناراحت کننده است وضعش و همدیگرو خراب میکنن با گزارششون و اعصاب مارو خورد یا اخبار رو که باید بگن نمیگن خلاصه وضع خرابه شما وقتی بتونی ولی خدارو شاد کنی امامت رو شاد کنی یقینا خدا شاد شده یه نکته ی دیگرم این بود که انسانی که راضی و همش شکر میکنه دیگه دزدی نمیکنه دیگه حریص نیست و راضیه دیگه حسادت نمیکنه و راضیه دیگه خیانت نمیکنه وخعلی صفات دیگه با همین شکرگزاری از خدا حله