بسم الله الرحمن الرحیم

خوب ما امروز داشتیم نماز صبحمون رو میخوندیم و دعا میکردیم افراد رو دیگه نوبت رسید به خود خضرت امام زمان عج در سجده ولی متعصفانه دیدم که عناد دارم خودم در مقابل ایشان و خدا یعنی مثلا میگم راه من درسته و تواضع ندارم و خودم رو خوب و بزرگ میدانم و کبر و ریا و اینا همه چیز داخل میشه خوب ولی برگشت خوردم و نرم شدم یا حالا تصرف خود حضرت بود و این ها و این مشکلات عناد در مقابل حق بعضی مواقع عناد جدی است بعضی مواقع شما اصلا نمیفهمی و بعضی مواقع ظاهری است یعنی مثلا بچه اگر سرش رو خم کنه متواضع میشه ولی ما نه ما بزرگتریم و سنمون بالاست باید قوی باشیم لذا من خودم این حالت تواضع در مقابل حق که حالا یه دلیلش رو هم میگم که چرا پیش میاد رو در سه جا فعلا توانستم بشکونم و متواضع بشم متناسب با حال خودم یک در سجده و ذکر یونسیه یعنی لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین که فهمیدم که حق نیستم و بزرگ نیستم دوم در موقع گناه کردن که شکست خوردم از دست نفس و شهوت که مومن براش پیش میاد سوم هم یه بار رفتم هیئت دیدم چقدر افراد نورانی و کلا محفل نورانی است و دلم نرم شد و فهمیدم اصلا آدم خوبی نیستم خوب حالا چرا این حالت پیش میاد برای من دلیلش حظور زنان سست ایمان و شیطانی است که عاشق منند و فکر میکنند من حقم ضایع شده یا مثلا آدم برجسته ایم و برزگی خوب اینا نادونن و چون از راه دور حظور دارن و زن هم که میدونین زود دل میبنده و بزرگ میکنه و اون چیزای ظاهری زود گولش میزنه لذا زن ها باید همیشه الگو داشته باشن و همیشه از الگو پیروی میکنن ولی مجتهد ها به درچه ای رسیدند که اصلا خودشون الگو اند و تقلید نمیکنن مثلا و چیزای جدید کشف میکنن و حالا این زن ها هم فکر میکنن ما الگوی خوب و پاک و مومن و حالا بزرگی هستیم و دارن دفاع میکنن از ما ولی جاهلند و بلخره حظور این ها و وجود نداشتن نور خدا مارو هم دلزده کرده خلاصه شما اگه فکر میکنی آدمی هستی که میتونی جامعه رو هدایت کنی و آدم راهشناسی هستی و مثل ما خودت رو بزرگ نمیدونی اگر در یک صحرای خشکی ولت کنند کدوم طرف میری؟؟ آیا راه رو بلدی؟؟؟ نه بلذ نیستی پس چرا مثل من ادعا داری و خودت رو بزرگ میکنی تو راه زمین رو بلد نیستی حالا مثل ما عارف و خداشناسیت گل کرده؟؟؟ و اون هیئته که رفتم دیدم خعلی کوچک و خوارم در مقابل بچه های دیگر و نوری ندارم بعد به خودم گفتم من گل سر سبد بودم تو خونه چرا فرشته ها نیستن کنارم چرا شهدا با انگشت منو نشان نمیدن بعد فهمیدم من از خودم چیزی ندارم و اینا همش موهبت بزرگانه که بهم لطف شده وگرنه من همون آدم گنهکار نا امیدم بله آقا من دوران کودکی یادمه که چقدر خوار بودم و بهم توجه نمیشد الان خعلی منو میپرستن و نظرات خعلی خوبه اون موقع من تازه پاک بودم ولی زقابت بود بین بچه ها همش انگار رقابت بود بین ما بچه ها پیش شهدا که یه نفر رو انتخاب کنند و بزرگش و عزیزش کنند و روی یه یچه ای رقابت بود که کار باید بشه تا بشه سرباز رهبر عزیزمون  و یه نفر رو انگار میخواستن انتخاب کنن و همه ی دستگاه ها منتظر یه بچه بودن ولی من بد بودم و توجه بهم نمیشد دلبری عم نمیکردم و چیزی بلد نبودم مثلا شما فیلم سینمائی کلاه قرمزی رو بزارید نگاه یه فیلم انیدبخشیه یا بقیه فیلم ها که رپی افکار مردم برای اصلاح جامعه کار میشد یا فیلم و سریال الان که امید بخشن اغلب از تلوزیون ولی الان بر عکس شده رقابت ها از بین رقته بین بچه ها امید ها به جاهایی است و کسانی که هیچ اند و بدند مثل من اون موقع ما آرزو داشتیم که جاسوسان بیان توی خونه مون و حرفامون رو گوش بدن الان برعکس شده اون موقع من آرزوم بود یه زنی حرفامو گوش بده و تجسس کنه در خانواده ام ولی کسی نبود و من نماز میخواندم و هدر میرفتم و به هیچ نمیرسیدم اون موقعا توی کودکی بهمون توجه نمیشد توجه الهی حتی یعنی الان من منتخب شدم و برگزیده شده ام  این لطف شامل همه نمیشه چه بسا آدم های خوبی در روستا که به خاطر کم توجهی و دیده نشدن حتی از خدا هم روی برمیگردانن چون بزرگان نمیبیننشون و توجه بهشون ندارن و شناسایی نشده اند!!!