شهادت قائمانه
وَالَّذِینَ هُم بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ ﴿۳۳﴾
این آیه رو اتفاقی دیدم و رفتم تو فکر در سوره ی معارج هست و یکی از خصوصیات افرادی است که در بهشت گرامی ارج نهاده میشن و آدمای کمی نیستند و یک عالم میتونه در باب این آیه زیاد حرف بزنه مثلا خعلیا همه جا رهبر بزرگمون رو تعریف میکنن و ارادتشون رو شاهد و نشون میدن ولی میخوابن و بیدار میشن اون ارادت رو ندارن دیگه حالا کار به بعدش نداریم که ظاهری ادامه میدن یا خیر این ارادت رو و کار به اعتقاد داریم چون شهادت که بخواد قائم پاش وایسیم دروغ نیست و بچه دلش صافه ولی همیشه نیست و بزرگ میشه و عوض میشه و طرف گناه میکنه و اعتقادش به امام زمان عج عوض میشه و این همه نامه مینویسن که امام حسین بیا و بعدش نه تنها اعتقادشون عوض شد بلکه زدن امام حسین ع رو کشتند و بچه ها و زنان رو اسیر کردند پس اینکه یه عمر در خونه ی ابی عبدالله بمونیم و معرفتمون زیاد بشه و قائم باشیم بر شهادت حق و اعتقادات الهی و منحرف نشویم اجر بزرگی داره و چیز کمی نیست من خودم چون گنهکارم خعلی از بزرگان تعریف نمیکنم و شهادت قلبی داریم و زبانی ولی اگر جاش بود باید از هردو به موقع استفاده کرد یه شهادتی هم اجباری است که بعد مرگ و قیامت رخ میده که اونجا معلوم میشه قائم هستیم و ته دل چیه و خود اعضاء بدن شهادت میدن خودبه خود اونجا در قیامت و خوبه شما هم فکر کنیم و بیشتر از این صحبت کنیم در مورد این آیه.
