malekolmobin

اما قبل از نکته مقدمه ش  اینکه این چیزی که القا میکنم یه حسه و نه اینکه بتونم در دستگاه دل و فکر شما نفوذ کنی خیلی کار کنم بیدار بشین و آگاه و بهتر بگم به یادتون باندازم دیگه خودتی و خدا ولی در عرفا اینطور نیست مثلا عرفا یه نکته ای رو که در حین حتی احوالپرسی و نه نکته ای خاص یه حرفی خلاصه میزنند بعدا تاثیرش رو بعد میفهمی و نکته رو الان نمیفهمیم بعدا میگیریم یا وقتی به عارفه فکر کردیم القا میشه یا روش های دیگر ولی ما نه ما فقط حرف میزنیم  پس اولا این حسی است که باید در وجود من و شما ان شالله قرار بگیره وگرنه درک نمیشه کرد در مقابل این حس هم غفلت وجود داره که نباید غافل باشیم و بخندیم که این نکته خاصی نبود خوب حالا نکته رو بگیم

اینکه آقا در دعا خواندن و مخصوصا زیارت های ائمه مثل زیارت جامعه کبیره و دعای توسل و زیارات عاشورا مخصوصا این دعا ها  که زیاد توصیه شده بخونیم هرروز و تاثیر بسیار زیادی داره اینکه شما داری از روش میخونی اگه عارف باشیم که صدامون بغض و گریه هست و شاید بلندم نتونیم بخونیم ولی نه عارف نیستیم خلاصه نکته ی حسی که گفتم اینه که آقا شما باید در نظر بگیری و بدانی و بهتر بگویم که بفهمی که امام زمان و امام حسین و ائمه کلا علیهم السلام دارند حرفت رو گوش میدن و دعات رو میشنوند در اینجا ما حرف های بسیار بسیار زیبایی میزنیم ولی غافلیم که امام حسین داره مستقیما گوش میدهند یعنی شما الان خیلی ممکنه کم پیش بیاد که شهیدی بتونه با اجازه و اختیار خودش با امام حسین (ع) در اون دنیا صحبت کنه حالا مسخره نیست که ما با این حال وصدای بدمون داریم زیارت عاشورا میخونیم پس باید بیدار باشیم و غفلت نداشته باشیم  فرصت فرصت اعظمیه باید در حظور باشیم و بدانیم که امامان ناظر و شاهد اعمال ماهستند حالا شاید خنده دار باشه که با این صدای مسخره مون و حال و بی توجهیمون داریم چه حرف های قشنگی از جمله های دعا میخونیم ولی واقعا دردناکه که در دنیا فرصت داریم و بی بهره ایم و بدانیم که ائمه شاهد بر رفتار ماند و میخوان گواهی بدهند پس اگر ما در رفتارمون ناظر بودن شهدا و ائمه رو درک نمیکنیم و نمیفهمیم که دارند مارو نگاه میکنند لااقل در دعا خوندن که کار معنویست و مثل حیوانت و خورد و خوراک خوردن و شهوات نیست لاقل اون موقع سعی کنیم بیدار باشیم و تصور کنیم که ائمه دارند نگامون میکنند پس شما چه طور جرات میکنی حرف بزنی در مجلسی خصوصی با امام حسین(ع) زبانمون بند نمیشه  و بند نمیاد؟ همونطور لااقل اگه حس قربت وجود نداره به امامان لاقل نصور و خیال کنیم که امامون میشنوه و بیداره و در حظورشونیم حالا نکته ی دیگر اینکه شما روضه خوان ها رو نگاه کنید صداشون رو بلند کردن همه دارند میشنوند که داره دعا میخونه اغلب اینا صداششون رو متناسب با جمع بالا میارند نه برای امام حسین (ع) وگرنه ما حرفی برای گفتن نداریم در حظور امام حسین (ع) پس یه کم باید از لحاظ روحی خودمون رو آماده کنیم در هنگام خواندن دعاهایی که زیادم توصیه شده و ائمه از همه بیشتر عزیز و آّبرو و مقام دارند چنانکه میگن برای امامان خدایی بزار بعد هرچقدر خاصی بالا بدون اون هارو لذا مثلا مداحان  و دعا خون ها بیشتر دعاهای مثلا کمیل که صحبت با خداست رو میخونند و جمع رو هم در نظر دارند حالا جمع ممکنه شهدا باشند و صداشون بر اون اساس بالا میاد و جوگیر میشیم همه  حتی میشه به صورت زیرکی و صدا رو بچه گانه کرد و شوخی داریم با خدا و طنر  و گریه ولی در دعای زیارات نه این زیارات درونشون امامانی هستند که عمدتا از ما راضی نیستند و جای زیرکی و رندی و صدا عوض کردن و اینا نیست و جای جای گریه هست و خود را عرضه کردن  و چنانکه گفتیم حال خودمون هم مهمه که بیدار باشیم که در محظر خدا  و ائمه اطهاریم تا اینکه توجه فقط در معنای و نکته پیدا کردن در زیارات باشه و حرف های قشنگ نه خودمونم باید حاظر باشیم و در دعاهایی که با ائمه اطهار صحبت می کنیم چنانچه در خود دعاها و زیارات هست که مهم هم هست خود دعاها بللکه راه رو بر ما باز میکنه و هرچی بخوایم میرسیم دیگه توی خود دعاها هم هست که اهمیت و مهم تر بودن زیارت ها رو نشون میده چنانچه دعاهایی که مخاطب فقط خداست رو بخوایم درک کنیم سخته ولی در جاهایی که مخاطب ائمه هست راه باز میشهه و به همه چیزم میرسیم و زرنگتریم دراینجا و دیگه خود دعا گفته مثلا در جامعه ی کبیره داریم که ((خدایا اگر من شفیعانی را میشناختم که نزدیکتر باشند از محمد وخاندان نیکویش آن پیشوایان نیکوکاربه طور مسلم آن ها ا پیشوایان خود قرار میدادم)) لذا وضع اضطراری است در این دعاها و دیگه من نمیتونم اثبات کنم که شفیع وقرار دادن ائمه و توسل به آن ها مهمتره چون آبرو دارن پیش خدا چون اون ها میتونن نجاتمون بدن و گناهی نکرده اند و هزار دلیل دیگه که باید از راه اهل بیت وارد شد نه هر راهی.