یه کتابی رو دیدیم داستان بحار الاتوار درش یه داستانی بود که یه گناهی و مقاربتی که در ماه رمضان یه بنده ی خدایی میکنه و میاد پیش خدا یعنی حضرت دوست پیامبر اکرم(ع) بعد می فرماید حضرت که چه کنه و مثلا 60 روزی روزه بگیره بعد میگه نمیتونم و بعد خلاصه قرار میشه زندانی آزاد کنه البته اولش همین اسیر آزاد کردند بود که موضوعش پیش میاد و نمینونه و میگه نمیتونم بعد قرار میشه غذا بده نمیتونه روزه بگیره همین و میگه من از همه تو این شهر فقیرترم بعد پیامبر خدا میخندند می فرماید یعنی یه دست خرما بهش میده میگه خوب نمیخواد پخش کنی بین کسی ببر خونه پخش کن بین خانواده اول ببین چه کرده دوم چقدر حکم از آسونی هم گذشنه اگرم از آقای فاطمی نیا و امثال هم که فقه میدونن شما برو سوال کن میگن که اگه ما فقیر بودیم چناچه این فرد بود یعنی فقیر در نزد خدا ها بعد دیگه نمیدونم چی میگن...
خلاصه آقا من شک می کنم در بعضی آیات و دعا هایی که از ائمه نازل شده و به دست ما رسیده که اینا کلی احکام رو عوض کنند از زبان معصوم هست یه بارگفتم جایی آقای فاطمی نیا می فرمودند که اگه ما مثلا بگن لباس امام حسین در فلان جا موزه ای هست ما میریم و رنج سفر تحمل میکنیم و ارزششم داره که بریم فقط ببینیم ولی دعایی که از زبان ایشان نازل میشه رو حالا ببین در جای دیگه میفرمودند برای خودم میگم که بخونم دعا اینکه دعا های ائمه کارخانه ی آدم سازی است پس کلی از احام ظاهری شرع رو میشه با دعا اصلاحل کرد پس چرا مراجع وارد نمیشن چرا؟ چون سنی داریم.در ضمن یکی مریض نیست آقا ها ولی مرض های این زمان خیلی پیچیده است حقه و کلک در حد اعلا بعد این فقیر نیست فقیر خدا چش میشکه کرد معامله با خدا صورت نمیگیره یا دعا رو با شرایطش نیموخنه و مرضی داره و میخواد مثلا حقه و کلک بزنه پس مراجع خودشون رو درگیر نمیکنند هم علاوه بر سنی و شیعه و اجتهاده دیگه و نه تقلید هر چیزی نه گفتنی است دیگه و اگه دوتا شعر بلد بودم از این شعرهای عاشقی (واقعی) براتون میخوندم و مینوشتم در این موقع گرچه نمی دونم آقای فاطمینیا میگفتند شعر خوانی در ماه رمضان نه نظم ها مکروهه حالا چه جای گفتن؟؟
