امروز گفتم یه حدیثی چیزی پیدا کنم و روش فکر کنم و همینطور نهج البلاغه حکمت هاشون رو باز کردم:
ما باید کی دعا کنیم و فلسفه ی دعا کردن رو کی میدونه که چیه و کی هست؟ خوب شاید بگی همیشه بله ما معمولا چیزی که می بینیم اینه که یارو مریض داره یا مریض شده داره دعا می کنه البته خوب کاری میکنه اما...اما این فلسفه ی غلطی است در بین ما اصلا شاید کسانی رو هم که دعا میکنن ماخبر نداشته باشیم که ازشون که تو خونه نشسته و سیمش وصله میدونی ما معمولا اگه دعا هم بکنیم دوست داریم خوشمون بیاد و محض حال و صفاش میخونیم مثلا میره دعای کمیل پنج شنبه شب میگه عجب حالی داد و صفایی کردیم و... آقای فاطمی نیا هم میگفتند من به دعای کمیل میگم دعای مظلوم یه همچین تعبیری داشتند از این حدیث و حکمتی که میخوام بگم بر میاد همه موقع نیاز به دعا داریم و شیطان هم نباید پرهیزمون بده و نهی مون کنه که آقا حالا که چت نیست یا اصلا در اون حالت میگه حالا که درد داری داری شما دعا می کنی؟؟قبول نیست قبول نیست. نه باید همه موقع در خدمت باشیم...
البته میدونم باید حکمت رو اول می گفتم دیگه شد میخواستم یعنی آماده کنم برای گفتن...:
حکمت 302 از نهج البلاغه امیرالمومنین (ع):آن کس که به شدت گرفتار دردی است نیازش به دعا بیشتر از تندرستی که از بلا در امان است نمی باشد.
