ihhhhhhhhh8

صد البته ممکنه این سوال برای شما پیش نیاد چون به مقام مسخره کنندگان رب نرسیده اید و همچنین آدم خودش از کودکی صاف و رو راست باشه با خدا و توبه هم بکند خودش درست میشه و این قبیل شبهات برایش پیش نمیاد خود به خود اینم هست حالا که برای ما پیش اومده از دوریمونه و حالا سوال چیه؟؟ اینو داشتم یه زمانی می پرسیدم از خودم که ما چه کنیم وقتی ذکر میگوییم؟ یعنی چه چیزی را تصور کنیم نزد خودمان اصلا تصور نیاز هست یا نه؟؟؟ و جوابش رو از ذکر لاحول و لا قوه الا بالله کشف کردم و به ذهنم خورد + یه مطلب دیگری. حالا نمیگم آینه ور داریما و خودمونو درش نگاه کنیم یا یه عکسی از خودمون تو نماز به دست بگیریم و نگاهش کنیم و دکر بگیم نه بلکه میگم که مطلبه دیگر این بود که خودشناسی خدا شناسی میاره و همچینین لا حول و لا قوه الا بالله هم در تفسیرش خوندم که آقای دولابی می گفتند که ((حول)) جنبه ی ظاهر رو داره و ((قوه)) انرژی و درون مد نظر هست که ما که میگویمم لاحول و لا قوه یعنی همش دست خداست درون و بیرون ما پس ما چه کاره ایم.

خلاصه اینکه درون پیچیده تر از بیرون هست منکر آینه نیستیم ولی درون خیلی پیچیده است و باید یه محاسبه ای چیپزی بشه و باهاش کنار بیاییم در ذکر گفتن ها و ذکر اکبر خدا یعنی نماز و چیزی رو نمیخواد تصور کنیم مثلا یه گلی رو یا یه سیبی رو و نماز بخونیم و در تصور به هم بزنیم و خیال به وجود بیاد و از این چیزا فکر نکنم لازم باشه تا با خدا کنار نیومده دلمون و جلوترم بری باز خودشناسی خداشناسیه دیگه