داشتم بدین فکر می کردم که انسان گاهی میگه خدایا من اینکارو کردم اونکارو کردم ها حالا میبخشیم...
خوب همین که آدم مثل دعاها پریشون میشه و یا خاشع در نماز و یا گریان کلا همین نشانه ی بخشش رب است همین که دیگه غرور بیجا نداره همین که حس بزرگی نمیکنه و خودش رو یه عبد میدونه اینا خودش نشانه است حتی من داشتم یه تحلیلی می کردم که خدا توی دعاهای توبه مثلا امام سجاد (ع) در صحیفه خواسته چیزهای بالاتری خیلی بالاتری جز بخشش رو نصیب آدمی کنه که قدرشو ما نمی دونیم توبه بهونه شه اگر چه کلیدشه و گریه راهشه ولی دیگه زیر دست و بالاتو میگیره و میبرتت بالا حالا با اون وضع خاشعیتی که داره خود دعا که مگر اینکه ما درکش کنیم فراق رو و به خدا نزدیک بشیم و دوست بشیم شاید شما بگی با خدا دوست شدن چیز مسخره ایه ولی کفر میگی چون قهری و گناه کردی مثل من و منم که دچار این بیماری شدم و توبه م قبول نشده که این حرف اصلا به ذهنم اومد و دارم خودم رو نصیحت می کنم ولی خوب میخوای چه کارکنی وقتی گفتی در نماز خدایا به من بنده ی عاجز و حقیر کمک کن و دستمو بگیر و خم شدی و خاضع شدی و قلبت خاشع و سبکبال شد اصلا آقای فاطمی نیا میگفتن که افرادی که مثلا در جوانی چشم برزخی شون یه مدنی وا شد یا کرامنی ازشون دیده شد اینا گویی یک صفت یاچند صفت عالیه داشته اند و صحبت ایشون در مورد صفت عالیه هست که گاهی یه صفت خوب داشته باشه انسان خدا میخرتش همونو هم حالا من دقیق یادم نمیاد چی میگفتند ایشون ولی نکات مهمی داشت..
