بسم الله الرحمن الرحیم
داشتم تلوزیون نیگاه میکردم امشب بعد از اخبار یه برنامه گذاشت مصاحبه برای ایام محرم گوشه تصویر حرم اباعبدالله علیه السلام رو نشون میداد و چشمم که خورد به گنبد دیدم هیچ ارادتی ندارم ولی میدونم خیلی ها طاقت دیدن گنبد مطهر ائمه معصوم رو ندارن انگار مهم نبود برام و یه تصویر عادی بود گفتم من چقدر مگه سلام میدم به امام حسین علیه السلام و چرا مخلصانه با دیدن این تصویر سلام ندادم و انقدر سیه دل بودم در حالیکه فکر میکردم نوکر حضرتم ولی در خلوت یک سلام درست و حسابی نمیخاستم بدم بعضیا روزشون شب نمیشه اگر در دل به حضرت سلام ندن و صحبت نکنن در صورتیکه من نمیخام نوکر باشم و طمع دارم که حضرت چیز میز بگیرم در حالیکه بهشون فکر هم نمیکنم و نمیخام حتی در خونه شون هم نمیرم یعنی میخام بگم چقدر آدم خوشبخته که با امامش دوست باشه و صحبت و توسل کنه و در خونه شون رو ول نکنه و جدا نشه اونا نور و دست مهربونشون به ما میرسه ولی ما حس نمیکنیم و قهر کردیم درحالیکه ارادت نداریم یک سلام بفرستیم و هرکس هم در دل با آقا دوست بود سلام داد رو کارش رو خرافی و بیهوده میدونیم ولی فکر میکنیم از همه پیش حضرت عزیز تر و یار وفادارشیم!!! حالا اگر شده تمرین هم کنیم که از دور سلام بدیم جای امید هست باز!
- ۹۷/۰۷/۰۷