گفتم بحث قبلی کم نیست و مفصله ...
ولی باید به راستی چه شود چه کنیم که اگه معجزه ای رحمتی از بالا میاد گناه رو میشوره و آبرویی میده قدردان باشیم و شرمنده و مودب باشیم نه مثل یه گرگ و یا یک طماع به فکر موقیعت بین خلق و مقام دنیوی و خودمون رو بزرگ بگیریم در صورتیکه باید غلام و شرمگین و بنده تر باشیم یعنی زمانیکه معجزه رخ داد و مثلا ناقه ی صالح رو کشتند مردم دیگه عذاب نازل شد و حالا گناه پیش میاد ولی دیگه نه که گرگ بشیم ما و فکر کنیم واقعا چیزی و کسی هستیم برای خودمون نه باید همیشه شرمگین باشیم من فکرشو زیادنکردم که باید چه کرد یعنی اهل البیت آبرو که دادند دیگه منت نمیزارند و ما گول میخوریم که واقعا بزرگیم و میخوایم حکرانی و تجاوز و فرمانروایی کنیم و جایی باز کنیم برای خودمون که بله من خوبم من فلانم اصلا بهتر از من کو؟ در صورتیکه باید تواضع بیشتر بشه باید ادب بیشتر بشه باید نوکرتر بشیم حالا نمیشیم بدترم مبشیم بعد دیگه می بینیم خدا رحمتش رو قطع می کنه چون خومون رو اونقدر بزرگ می کنیم که میخوایم خدا وکیلی راست میگم ها یعنی میخوایم خودمون رو بپرستند و بدتر اینکه از ائمه هم قدرتمون بیشتر بشه در میان خلق و خدا یعنی اگه بگن حرف امام زمان رو گوش بدن یا حرف من و شما رو به سود خودمون حکم می دیم اگه بگم دور امام زمان جمع بشن یا دور ما به خودمون رای می دهیم حتی جان خودمون رو قربانی نمی کنیم چرا چون نشناختیم چون ادب نداریم چون گرگ صفتیم نون خوردیم و نمک شکستیم لذا به جایی هم نمیرسیم و نباید برسیم بعد میگن چرا ما به این خوبی هیچی نشدیم؟ در نزد خدا میگم ها خدا رو که نمیشه گول زد حالا باید چه کنیم واقعا حالا که گناهمون بخشیده شده در باز شده و آبرویی دادن چه کنیم مودب باشیم یکی از کارها اینه که دعا کنیم به نظر من و به یاد بزرگان باشیم یکی دیگه عبادت کنیم خدا رو بیشتر عبادتش کنیم بیشتر سر خم کنیم دیگه نمی دونم باید چه کرد که شرمگین و متواضع بود خدایا ما رو متواضع کن
